خداحافظ آقاجان!!

استاندار مدینه پا بیخ گلویت گذاشت که یا بیعت کن و یا می کشمت، من آرامش مدینه را فدای جنگ حسین و یزید نمیکنم

و شما با تمام اهل بیت خود راهی مکه شدی

هشتم ذی الحجه استاندار مکه گفت یا بیعت کن و یا بیرون برو آرامش مکه را فدایت نمی کنم

و ناچار راهی کوفه شدی

به کوفه نرسیده خبر بیعت شکنی کوفیان به شما رسید که نیا نمیخواهیمت

پشیمان شدیم، بیعت مان کشک بود...

و حالا حر در بیابان کربلا راهت را بست

نه راه پیش داشتی نه راه پس

آقا شما را نمی خواستند...

با بی ادبی، توهین، تهدید و تحقیر بیرونت کردند و به کوفه راهتان ندادند....

حرمت مردانگی ات را جلوی زن و بچه رعایت نکردند....

حرمت آقاییت را محضر رسول خدا رعایت نکردند...

حرمت ریش سفیدت را نگه نداشتند

مهم نیست...

نخواستن آنها چیزی از آقایی شما کم نمی کند ....

شما اقایی

با همه بزرگی و شرافت و عزت و جوانمردی و....

شما سید جوانان بهشتی حتی اگر همه عالم تکذیب کنند

شما ذریه مصطفایی حتی اگر همه حسودان و نامردان جهان انکارت کنند

 شما محبوب آسمانیانی حتی اگر همه زمین مقابلت صف بکشند و ریز ریزت کنند

در آسمان جبرئیل و میکائیل و روح القدس منتظرت هستند و بهشت از ابتدای خلقت برایت آذین شده است

ای دلیل آرامش آسمان حسین

آنها دنبال آرامش مدینه مکه بودند و آرامش کعبه با ضربان قلب شما تنظیم میشود

و ایشان نمیفهمند و شاید هم نمیخواهند بفهمند

اما خدا نشانشان میدهد

چیزی نگذشت از بیرون کردن شما که در مدینه جنگ شد و هشتصد ولد زنا متولد شد و تمام دختران باکره مورد تجاوز قرار گرفتند و سه روز جان و مال و ناموس مردم بر سربازان حلال شد به دستور یزید

و چیزی نگذشت که به دستور یزید، کعبه با منجنیق سنگ باران کردند تا دیوارش خراب شد و عبدالله بن زبیر را بیرون آوردند و کشتند و قتل عام کردند مردم مکه را

و نمیدانم نفهمیدند وقتی تو را بیرون کردند بلا پشت بلا بر سرشان نازل میشد

شاید هم فهمیدند ولی تکبر و نخوت و نادانی نگذاشت سر بر آسمان بردارند و بگویند خدایا ما را ببخش که حرمت ولی تو را پاس نداشتیم

بیرونت کردند و به کوفه راه ندادند

و آواره بیابانها کردند تا خونت و خون عزیزانت را بریزند و خیالشان راحت شود که تا میشد بر تو زخم زدند و حقیر کردند و چیزی از نسلت نماند

و الا کشتن هفتاد نفر که این همه لشکر نمیخواهد

آمدند که

بر بی کسی ات بخندند

بر مرگ فرزندانت هلهله کنند

نگذارند صدایت به مردم برسد

کف بزنند

زخم زبان بزنند

با اسب بر جسم مطهرت بتازند 

و سنگ می زدند و با عصای و هرچه دم دست داشتند پاره های پاره پاره جسمت را آسیب می زدند

اوباش را آوردند با چشمان هیزشان ترس را بر جان ناموست بنشاند

خیمه را سوزاند

غل و زنجیر بر پای زینب بستند

معجر بردند

غارت کردند و کهنه لباس دست دوز مادرت فاطمه هم رحم نکردند

چشم بر دخترکان دوختند

و هرچه توانستند کردند که خوار و خفیفت کنند

و چه حقد و کینه ی از پدرت علی داشتند

آنها عزتی را که خدا در غدیر به علی داد تحمل نکردند

و شیرینی زندگی علی و فاطمه را تاب نیاورند

کینه

حسادت

خودپرستی

تکبر

حرص

در جان شان سالها ریشه دوانده بود

 تحمل نمیکردند فرزندان علی و فاطمه محبوب خدا باشند و خدا از بیکران علم و محبت و عشق و ایمان و عصمت و طهارت و... قلبهایشان را پر کرده باشد

مهربانی پیامبر

عبادت و حیا و نور فاطمه

جهاد و علم و زهد علی

سخاوت و حلم و ذکاوت حسن

بخشندگی و شرافت و شجاعت حسین

قابل تحمل نبود

باید زخم میزدند حتی به قیمت جهنم رفتنشان، درست مثل عمر سعد که میدانست پایش به ری نمیرسد و شمر که غضب پیغمبر را در قتلگاه دید اما...

راستی آقا چرا شما اینقدر خوبی

راهت را می بندند

تهمتت میزنند

عزیزانت را می کشند

جانت را میگیرند

سنگت میزنند

و باز هم تو در لحظه های آخر دعایشان می کنی

خب این همه خوب بودن برای همه قابل تحمل نیست...

کمی خوب نباش..

 وقتی اینقدر خوبی متهم میشوی که حتما نقشه داشتی و باور نمیکند حکومت برایت ذره ی اهمیت نداشت

تو بر قاعده تکلیف امدی 

و پای تکلیف خدا، جان، ابرو، ناموس، و عزیزانت همه را دادی و

باز هم میگویی «الهی رضا برضائک»

آقا نمیشود اینقدر خوب نباشی؟

خوبی شما بیشتر از اندازه فهم ماست...

اینان فریاد زدند حسین تو را نمی خواهیم،

 و خدا در اوج سکوت نشان داد حسین تو مال من هستی

 و کنون 1400 سال است که ضربان قلب عالم هستی

که خدا تو را عزیز خواست

و چه کسی میتواند مقابل اراده خدا بایستد....

تو تسلیم اراده خدا شدی در تقدیری که برایت نگاشت، 60سال سرمایه زندگیت را به میدان اوردی و خدا قلوب عاشقان تاریخ را اسیر تو کرد

راستی اقا

این همه ایمان را از کجا آوردی ؟

 این همه آرامش و رضایت را از کجا اوردی؟

چطور با خدا معامله کردی؟

چطور به شمر بر سینه ت این همه مهربان بودی؟

خدای تو چه رنگی ست که این همه بخشنده ی؟

به من هم یاد بده 

میخواهم شبیه تو شوم

ای مهربان تر از مادر حسین...

و

1400سال تورا عرب و خارجی خواندند و میخوانند ..

اما تو تا ابد بر بلندای تاریخ ایستاده ای ...

www.shayestehmr.blogsky.com

کدام حسین ( ع ) ؟؟؟

برگرفته از کتاب : « شیعه »

( بخش «نقش انقلابی یاد و یادآوران.)

 «... اکنون صفویه آمده است و خود بزرگترین مروج ذاکرین و تجلیل کننده ذاکرین و برگزارکننده اصلی «ذکر» است.

 صفویه برخلاف بنی امیه و بنی عباس نمی خواهد تا آنچه را که به وقوع پیوسته است، از خاطره ها بشوید بلکه می خواهد بیشتر از همیشه به یاد بیاورد....

 آنها - بنی امیه و بنی عباس- می خواستند تا مردم فراموش کنند و متوجه نباشند که چنین حادثه‌ای در تاریخ به وجود آمده است و صفویه می خواهد که برعکس، مردم در تاریخ جز این حادثه چیزی به یاد نداشته باشند!

 اما فرق کار این است که آن ها می کوشیدند تا داستان را محو کنند و اینها می کوشند تا معنی آن را مسخ نمایند...

 این ها با ترویج و تجلیل و تعظیم عاشورا و کربلا می کوشند که این همه را از محتوا خالی کنند و فقط شکل و فرم را ارزش ببخشند و جلوه دهند....

 دیروز که تمام دستگاه های حکومتی خلیفه می کوشیدند تا ولایت، عترت، شهادت، امامت، عدل، عاشورا و... از یادها فراموش شوند، روشنفکران ذاکرین بودند و به عنوان انجام مسئولیتشان با همه‌ی آگاهی و شعور‌شان تلاش می کردند که عمق فاجعه تاریخ و شکوه و عظمت و عصاره و روح انقلاب اسلام در یادها بیدار شود و زنده ماند و فراموش نشود..

 اما امروز که صفویه تمام شعار‌های شیعه را شعار خود کرده است و دیگر نه شعار زندان‌های سندی بن شاهک و زندان‌های خلیفه بغداد که شعار عالی قاپو است و در کار مسخ کردن ارزش هایی هستند که به قیمت آن همه خون های عظیم به دست آورده‌ایم، رسالت روشنفکران شیعه چیست؟

 رسالت ما دیگر یادآوری نیست، چون همه به یاد دارند، چون خلیفه شیعه شده است و بیش از مردم عدالتخواه و پیروان راستین علی و شیفتگان حسین به یاد می آورد و می گوید و می گریاند و خود را به گریه می زند و بر دشمنان علی لعن می فرستد و از آل علی مدح و منقبت می گوید...

اکنون مردم آگاه شیعه در برابر نظام صفوی که بر تشیع تکیه می کند، همان وضعی را دارند که شیعه در نظام اموی و عباسی که بر اسلام تکیه می کردند، داشت....

اشرافیت قریش نقاب اسلام زد و شعارش قرآن و سنّت، تا حق علی پامال شود و یاد حسین فراموش، یعنی روح قرآن و مسیر سنّت مسخ شود.

شیعه بر منقبت تکیه کرد و بر ذکر، و اکنون اشرافیت قومی صفوی نقاب تشیع زده است...

 شعارش منقبت و ذکر تا حقیقت علی پامال شود و فکر حسین فراموش!

این است که وقتی زور هم بر ذکر تکیه می کند، دیگر ذکر نقشی انقلابی ندارد و ذاکر نه یک روشنفکر مترقی که یک ابزار تبلیغاتی در نظام موجود می‌شود...

 این است که در عصر صفوی دیگر یاد رسالت نیست، رسالت شناخت است، طرح واقعه نیست تحلیل واقعه است، محبّت نیست معرفت است...

و بالاخره در نظام تشیع صفوی، نه بر تشیع مطلق که بر تشیع علوی تکیه کردن است....

 زیرا پیش از صفویه، شیعه وقتی نام محمد را می شنید حق داشت بپرسد:

 کدام محمد؟

 و پس از صفویه، شیعه وقتی یاد حسین را می شنود، باید بپرسد کدام حسین؟ »