شاعر شعر معروف برو قوی شو اگر راحت جهان طلبی

برو قوی شو اگر راحت جهان طلبی / که در نظام طبیعت ضعیف پامال است.

این شعر یکی از متداولترین اشعاری است که بصورت ضرب المثل درآمده وتوصیه به قوی شدن برای زندگی بهتر دارد در ابتدا فکر می کردم این شعر از یکی از شاعران معروف سده های گذشته است بعد فهمیدم از شاعر گمنام معاصر گلشن آزادی است.

 اگرچه از جهات مختلف به آن میتوان نگاه کرد و معانی مختلفی را برداشت کرد اما احتمالا منظور شاعر اینگونه نبوده است. 

همه موجودات جهان در حال تکامل هستند و روند رو به رشدی را طی میکنند و این یعنی قوی شدن، ما انسانها هم در حال قوی شدن هستیم البته این قوی شدن و دستیابی به قدرت ابعاد مختلفی دارد مانند بعد جسمانی، بعد اقتصادی، بعد اجتماعی، بعد معنوی و غیره. ساختارهای زندگی اجتماعی، قوانین، رویه ها، عرف و غیره همه با در نظر گرفتن قوی ترها شکل گرفته اند. کسی که خودرو گرانقیمتی دارد خود به خود توجه و احترام افراد بیشتری را به خود جلب میکند کسی که مقام بالایی نیز دارد همینگونه است و دارندگان موقعیت اقتصادی بالاتر نیز با احترام بیشتری از طرف اکثریت مردم مواجه میشوند و همانطوریکه شاعر گفته است نظام طبیعت اینگونه است و البته لزوما هم اشکال ندارد بلکه اشکال زمانی است که خیلی افراطی به مسئله نگریسته شود و الا در حد معمول مطلوب است. 

چرا شیر را سلطان جنگل میگویند و آنرا نماد شجاعت میدانند آیا به جز قدرت دلیل دیگری دارد؟ چرا موش مظهر ترس است جز ضعیف بودن؟ ما چاره ای جز قوی شدن نداریم اما این مهم است که چگونه آنرا اجرا کنیم باید مواظب باشیم که این قوی شدن به ضعیف شدن دیگران منجر نشود. در فرهنگ مااشعار نیکو  به وفورموجود است. این شعر را شاعر معاصر جناب آقای علی اکبر گلشن معروف به گلشن آزادی سروده است و شعر کامل آن اینگونه است هر چند که او در این شعر به شدت از اوضاع نالان بوده و منظور او از قوی شدن احتمالا به خاطر تبعیضهای ناروایی بوده که به زعم او بر جامعه روا میرفته است

زبس که چشم تو مردم فریب ومحتال است / هزار چشم چو چشم منش بدنبال است
بغــــیر وصـــل توام نیست آرزوئی لیک / مرا همیشه فلک برخلاف آمــال است  
کجــــا  بدامن  وصـــل تو دسترس دارد / کسی که چو من بیچاره تیره اقبال است
زعزم خویش بجـــان تو منصرف نشوم / اگر چه در ره عشقت هزار اشکال است
قدم گــذار ببازار حسن خویش و ببین / برای قیمت یک بوسه ات چه جنجال است
برو قوی شو اگر راحت جهان طلبی / که در نظام طبیعت ضعیف پامال است
نگــــر بدفتر کـــــردار مردمان بزرگ / که عـــز و جــــاه نصیب رجـال فعال است
گذشت دوره سلطان حسین و دلشادم / که روزگار بعکس مرام جهــــال است
بدرد  گلشن بیدل کجا رسی زیرا / زبان ناطقه در شـــــرح هجر تو لال است

علی‌اکبر بن محمد در سال ۶ جمادی‌الاولی ۱۳۱۹ق/ ۳۰ مرداد ۱۲۸۰ش/ ۲۱ اوت ۱۹۰۱م در تربت حیدریه زاده شد. پدرش بازرگان و یزدی‌الاصل بود که در هفت سالگی علی‌اکبر درگذشت. تحصیلات ابتدایی و بخشی از فنون شعر را در زادگاه خود از احمد سهیلی و احمد بهمنیار فراگرفت. در هجده سالگی به مشهد کوچید و به روزنامه‌نگاری پرداخت. سپس روزنامهٔ آزادی را پایه‌گذاری نمود و به مدت پنجاه سال آن را بی‌وقفه منتشر کرد. او از چهارده‌سالگی به سرودن شعر پرداخت، دیوان اشعارش که به پنج هزار بیت می‌رسد در سال ۱۳۳۲ش/۱۹۵۳م چاپ نمود. به تألیف و تصحیح نیز پرداخت.[۱]
گلشن با محمود فرخ خراسانی دوست نزدیک بود و آخرین روز زندگی‌اش را در منزل وی گذراند؛در ۲۹ تیر ۱۳۵۳/ ۲۰ ژوئیه ۱۹۷۴ در مشهد درگذشت و در باغ خواجه ربیع دفن شد

farhangeiranian.blogfa

عشق در اولین نگاه

هر دو می گویند 

احساسی ناگهانی آنها را به هم رسانده است 

زیباست این یقین

شک از آن هم زیباتر 

معتقدند چون همدیگر را نمی شناختند

هیچ گاه چیزی میانشان اتفاق نیفتاده بود

اما این خیابانها این راه¬پله ها این راهروها

شاید اینجاها خیلی از کنار هم رد شده بودند

دلم می خواهد ازشان می پرسیدم

آیا هیچ خاطره¬ای ندارند

شاید از یک دری چرخان

یا روزی از روبرو شدن

در جایی نه در میان جمعیت

از اشتباه گرفتنِ شمارۀ همدیگر

اما پاسخشان را می دانم 

چنین چیزهایی به خاطر نمی آرند

اما هر آغازی

چیزی نیست مگر ادامه¬ای

از خیلی وقت پیش ها

تصادف با آنها در حال بازی بوده است

چون هنوز وقتش نشده بود 

خود را به سرنوشت آنها تبدیل کند

آنها را به هم نزدیک و سپس از هم دور کرد

راهشان را بست 

و در حالی که خنده ای را فرو می خورد

خودش را کنار کشید 

علامت هایی بود

حتی اگر آنها نمی توانستند آنها را بخوانند

شاید سه سال پیش بود 

یا شاید هم سه¬شنبۀ پیش

برگی خورد به شانۀ آن بعد آمد خورد به شانۀ این

یک چیزی را آن گم کرد و این پیدا کرد

چه کسی می داند شاید توپی بود 

که در جنگل کودکی گم شده بود

اما هر آغازی

چیزی نیست مگر ادامه¬ای

کتاب سرنوشت همیشه باز است

دستگیره ها و زنگ های دری بوده

که اثرِ دستی بر آنها می ماند

آنگاه اثرِ دستی دیگر بر آنها می نشست 

چمدان هایی کنارِ هم هنگامِ ثبت شدن

و شاید خوابی که یک شب هر دو دیدند

و صبح که بیدار شدند یادشان رفت 

اما هر آغازی 

چیزی نیست مگر ادامه¬ای

و کتاب سرنوشت 

همیشه در وسط هایش باز است

ویسْلاوا شیمْبورسْکا